Gewoon Lenneke: Het beste concert waar ik bij ben geweest

Het is alweer een tijd geleden dat ik een blogpost schreef, het is me eerlijk gezegd gewoon ontschoten. Totdat ik op Pinterest een zogeheten pin tegenkwam met 105 blog post ideeën. Nieuwsgierig pinde ik deze vast op mijn privébord, wat ik heel eerlijk de titel “pins waar ik waarschijnlijk niets meer ga doen” heb gegeven. Toen ik de pin doorlas, zag ik deze titel staan: Het beste concert waar ik bij geweest ben.

Voor de meesten die dit lezen zal het geen complete verassing zijn dat ik op concerten écht kan genieten. Niet alleen van de artiest die op het podium staat, maar ook van de sfeer en de andere mensen die aanwezig zijn: vanaf het moment dat ik aankom bij de arena tot het moment dat ik thuis mijn filmpjes weer terugkijk; ik geniet met volle teugen. De tijd vliegt altijd voorbij, en eerlijk gezegd vind ik de anderhalf á twee uur die een artiest op een podium staat niet lang genoeg! Voor mijn gevoel knipper ik een keer met mijn ogen en hop: ik sta weer thuis met een camera vol mooie herinneringen.

Ik heb redelijk wat concerten gezien. Natuurlijk, er zijn altijd mensen die meer concerten hebben gezien. Er is immers altijd een baas boven baas. Mijn eerste concert was dat van Britney Spears, op 19 oktober 2011. Joe Jonas stond in het voorprogramma, dat was ook de reden dat we gingen. Daarna ging ik op 3 mei 2013 naar One Direction, op 23 november 2013 naar Tom Odell in Luxemburg, op 24 juni 2014 opnieuw naar One Direction (waar ook 5 Seconds of Summer in het voorprogramma stonden!), op 30 oktober 2014 naar John Legend, kort daarna op 3 november 2014 naar Ed Sheeran, op 20 mei 2015 naar 5 Seconds of Summer, op 9 juni naar Olly Murs, en op 22 mei 2016 weer naar 5 Seconds of Summer.

Stuk voor stuk prachtige concerten waarvan ik ze allemaal nog kan omschrijven alsof het gisteren was. Ik heb ook even na moeten denken voordat ik wist welk van deze concerten de beste was. Echt de beste, één die er met kop en schouders bovenuit stak.

Dat was het concert van Tom Odell. Ik kocht kaartjes nadat ik zijn show in Nederland had gemist. Mijn stiefvader was gelukkig ook fan en besloot met mij mee te gaan. Omdat we een huis in Luxemburg hebben, was het geen enkel probleem dat het concert helemaal daar was. ’s Ochtends vroeg vertrokken we naar Luxemburg. Mijn camera in mijn tas, met 3 nieuwe geheugenkaartjes. Mijn telefoon vol opgeladen, de kaartjes, genoeg geld om eten te kunnen kopen, en de sleutels voor het huis in Luxemburg in de aanslag: we waren er helemaal op voorbereid. Ik had van te voren al wat research gedaan, en het was geen groot concertgebouw. Het was geen Ziggo Dome, er pasten slechts 1200 mensen in, en het concert was niet uitverkocht. We hadden staplaatsen, er waren namelijk geen zitplaatsen. Ik schatte in dat we makkelijk vooraan zouden kunnen staan.

Na 3 en een half uur rijden kwamen we eindelijk aan in het huis in Luxemburg. Daar brachten we nog zo’n 2 uur door, waarna we vertrokken naar Luxemburg Stad. We zochten het gebouw op en gingen daarna op zoek naar wat te eten. Tot groot ongenoegen van mij, als het aan mij had gelegen had ik op dat moment al in de rij gaan staan, we waren namelijk de eerste die aanwezig waren. We aten bij een hamburger-restaurant en dronken koffie en thee in een klein cafétje. Toen we uiteindelijk in de rij gingen staan, stonden er een stuk of 10 mensen voor ons. Het wachten was begonnen.

Toen we uiteindelijk naar binnen gingen, stonden we echt prachtig. We stonden op de tweede rij en het zaaltje had een intieme setting. Mijn stiefvader besloot echter al snel dat hij ergens ging zitten aan de zijkant van de zaal. Ik bracht het gehele concert in mijn eentje door.

Jaimi Faulkner opende de show, en hoe. Ik kende hem niet, maar hij had een fijne stem en catchy liedjes. Toen hij van het podium af liep moesten we nog heel even op Tom wachten. Hij maakte zijn opwachting met een dreunende beat op de achtergrond. Het leek voor hem wat onwennig naar zijn piano te lopen en leek wat onzeker plaats te nemen. Hij begon met mijn lievelingsliedje: Grow Old With Me. Hij deed onder andere (op GOWM na) Another Love, Can’t Pretend, Hold Me, I Know, en Supposed To Be aan. Als het publiek gilde, zei hij wat ongemakkelijk dat hij liever had dat de mensen stil waren en naar zijn muziek luisterden: hij was het immers maar, en dat was niet zo bijzonder. Hij communiceerde veel met het publiek en keek ons trots aan als we zijn liedjes mee konden zingen.

Hij zong zijn liedjes met veel emotie, en nog beter dan op de cd.

Aan het einde van de avond had ik last van mijn knieën en mij rug doordat ik de hele avond gestaan had, maar wat was dat het waard! Ook mijn stiefvader had genoten; hij was onder de indruk van Tom zijn stem en was blij dat hij mee was gegaan met me. Hij vertelde me maar weinig artiesten te hebben gezien die live ook daadwerkelijk een act kunnen neerzetten.

Na het concert besloten we gelijk door te rijden naar Nederland, waar we rond half 3 weer aankwamen. Totaal gebroken kroop ik ’s avonds mijn bed in, wat had ik weer een toffe avond gehad. Hieronder heb ik wat foto's geplaatst als sfeerimpressie!